DALLAVERE, f. kryes. sh.
Veprim i pandershëm i një njeriu të keq, i cili përpiqet që me rrugë të padrejta e me mashtrime të marrë a të fitojë diçka që nuk i takon, të ngatërrojë të tjerët etj.; mashtrim. / Bënte dallavere. Fitonte me dallavere. Nuk i shkuan më dallaveret.
