Dy ditë më parë, një 13-vjeçar me origjinë egjiptiane humbi jetën pasi ra nga një lartësi e madhe në pallatin ku banonte, ngjarje e ndodhur në Tiranë.
Fjala është për Jusuf Hussein, familja e së cilit kishte vite që ishte vendosur në Shqipëri, ku i ati jepte mësimin e gjuhës arabe në Katar Center.
E një prej mësueseve në shkollën ku ai mësonte, e ka lehtësuar paksa barrën e rëndë të dhimbjes për humbjen e jetës të nxënësit të saj duke i shkruar një letër.
Një letër e rrallë, e ndjerë, aq e përshpirtshme deri në rrënqethje…
Ti ishe i brishtë, i ëmbël, ende i parritur, i vogli Jo Jo
Sa herë unë fshija lotët e tu, e sot janë lotët e mi që nuk rreshtin për ty.
Ke qenë nxënësi im, por jo në kuptimin universal të kësaj fjale. Nxënësi mëson te ty. Ai është mik, shok, ai pret nga sytë e tu. E ti s’mundesh kurrë t’i zhgënjesh ata sy. Sepse në sytë e tyre ti je e madhe në të gjitha dimensionet e kësaj fjale. Ata rriten me imazhin e një mësuesi në sy, e nuk të harrojnë kurrë. E sot unë jam ajo që kujtoj detaje nga ty. A ka lot që i fshin ato kujtime, kur ti vije dhe më kërkojë mbështetje dhe vëmendje.
Ishe vetëm 13 vjeç dhe udhëtove pranë Zotit tënd Mëshirues e të Gjithëmëshirshëm.
S’është sot koha për të menduar se masat e sigurisë së ndërtimit, të rrezikuan dhe të morën ty më të shtrenjtën dhuratë, jetën.
Më e rënda tashmë është që ti s’do të jesh më me çantën tënde trend, për të nisur këtë start. Askush s’do mund ta thërras më emrin tënd në një apel. Vetëm melekët do të munden.
E këtu duhet të ndalem e të mendoj se ne s’jemi as edhe një gjë. Ne jemi krijesa të cilat i rikthehen të madhit Krijues. Por Zoti mes nesh hodhi mëshirën dhe gjuha e saj sot ishte vetëm loti.
“O Zysh!”, e s’dua të kujtoj më detaje nga zëri jot i ëmbël, o çamarroku i vogël.
Sot s’je ti, nesër nuk do të jem unë dhe pasnesër dikush tjetër, por një gjë ka shumë rëndësi, thelbi vdekatar i qenies njerëzore.
“Të Allahut jemi te Allahu shkojmë,” e lotët e durimit përshkonin faqet e të ëmblës nënës tënde. Motër Arta të quante princ, sepse i tillë je ti për zemrën e saj o vogëlush. Ti ishe Jo Jo-ja i saj dhe do mbetesh i tillë përjetë. S’dua të mendoj për vëllain dhe babain, ata humbën mikun më të mirë që patën. Ti do të rriteshe në shembullin e tyre.
Vogëlushi me biçikletë s’do t’i hiqet nga sytë as fqinjëve të tu, të cilët ti i përshëndetje i buzëqeshur.
Ti nuk je më, e llogaria jote tashmë u mbyll, por duatë e mija dhe të gjithë atyre që ti i bëre të të duan, do të të ndjekin kudo.
I bëj thirrje kujtdo që mundet të shpëtojë jetë ju lutem ndërtoni në mënyrë të sigurtë, ju lutem. Jo sepse ky ishte Jusufi ynë, por sepse s’duhet të ketë më të tilla fatkeqësi fatale që sjellin zemër dhembje, për mungesën e pak më shumë përkujdesje.
Tashmë po mbetem me kujtimet të cilat të ndjekin edhe pse ecën përpara, ato do të jenë aty në çdo zemër, derisa trupi të ketë frymë.
Nga mësuesja jote, Entela Hidri
