Krishti s’ka lindur për Krishtlindje
Në kundërshtim me besimin popullor të masave të krishtera dhe atyre që nuk kanë njohuri mbi fetë, Bibla në të vërtetë nuk e përmend ndonjë datë specifike për lindjen e Jezusit. Në fakt, historianët besojnë se ai ka lindur ndoshta në pranverë, kështu përputhet edhe përshkrimi e Biblës për barinjtë që në atë kohë vecse i kishin dërguar kafshët në fushë. Ndërsa sipas asaj që Zoti ka shpallur në Kur’an, në kohën e lindjës së Isait len të kuptohet se hurmat ishin pjekur dhe ishte kohë e verës (“E ti shkunde trupin e hurmës se do të bijnë ty hurma të freskëta. Merjem:25).
Por si ndodhi të jemi këtu ku jemi?
Në shekullin e 4-t, kur Kisha katolike vendosi që të njohin lindjen e Jezusit si një festë zyrtare, Papa Julius ka zgjedhur 25 dhjetorin për Festën e Lindjes. Kjo datë është zgjedhur që të përkojë me festivalin pagan të njohur si Saturnalia, i cili ishte i famshëm ndër romakët. Dhe në përgjithësi nga fillimi i shekullit IV e tutje shumica e riteve pagane u futën në krishterizëm.
Krishtlindjet i kanë rrënjët e saj në festivale pagane si Saturnalia (17 dhjetor – 23 dhjetor), në Kalendat (1 – 5 janar, pararendës të Dymbëdhjetë Ditët e Krishtlindjeve), dhe Deus Sol Invictus ose ditëlindjen e diellit të papushtueshëm (25 dhjetor) . Kisha e krishterë miratoi me gjithë zemër festimet e tilla dhe të bashkë-prirura nga paganët, duke deklaruar 25 dhjetorin si dita e lindjes së Krishtit, edhe pse nuk ka asnjë provë Krishti u lind në atë ditë. Ditëlindjen dhe ritualet e krishtlindjeve tashmë i deklaroi edhe Papa Benedikti i XIV si jo autentike.
Larg në një grazhd
Që nga koha e Depresionit të Madh, qendrat e ndryshme publike si ato tregtare, kulturore dhe kishtare në SHBA dhe në botën përendimore rregullojnë hapsira me kafshët e gjalla të fermave, ku përfshihen nga devetë, gomarët dhe delet si pjesë e organizimit të një skenë kinse të lindjes së Krishtit. Por e vërteta qëndron se bota për herë të parë këtë skenë të lindjes së Jezusit e ka parë vetëm nga viti 1224, kur Shën.Francisi nga Assisi ka rikrijuar lindjen e Jezusit për të shpjeguar festën për pasuesit e tij. Gjatë kësaj shfaqje të parë, grazhdi është përdorur gjithashtu si një altar për meshën e Krishtlindjeve.
O Tannenbaum! Bredhi i Krishtlindjeve!
Edhe para ardhjes së Krishterimit, gjermanët kanë dekoruar pemët me gjelbërim të përjetshëm për të shndrit errësirën, sidomos gjatë ditëve të zymta të dimrit. E para “pemë e Krishtlindjeve”, u shfaq në Strasburg në shekullin e 17-të dhe u përhap në Pensilvani në 1820 me ardhjen e emigrantëve gjermanë. Kur mbretëresha Viktoria u martua me Princin Albert të Gjermanisë në 1840, ai solli traditën në Angli. Tetë vjet më vonë, gazeta e parë amerikane botoi një foto të pemës mbretërore të Krishtlindjeve dhe amerikanët jashtë Pensilvanisë shpejt e pasuan këtë traditë.
“Gjelbërimi i përjetshëm” apo halorët (Evergreens) (nga fjala aefie e Anglishtës së Vjetër) që do të thotë “gjithmonë” dhe Gowan që ka kuptimin “të rritet”) kanë qenë simbole të jetës së përjetshme dhe rilindjes që nga kohërat e lashta. Përdorimi dhe adhurimi pagan i degëve të pemëve me gjelbërim të përjetshëm ka evoluar në krishterizimin e “Pemës së Krishtlindjeve”
Për shkak të rrënjëve të tyre pagane, ashe (e lidhur me parimin mashkullor) dhe dredhka (femërore) dhe degët e tjera të gjelbra që prfshihen në dekorimin e shtëpisë, ishin të ndaluara nga Këshilli i Krishterë i Bragas i shekullit të VI.
Shkëmbimi i dhuratave
Praktika e Krishtlindjeve në dhënien e dhuratave u ndalua një herë nga Kisha Katolike. Ajo ishte dyshuar se si traditë i kishte rrënjët në paganizëm.
“Dashuria e vërtetë”, e përmendur në këngën “Dymbëdhjetë Ditët e Krishtlindjeve” nuk i referohet dashurisë romantike të një çifti, por i referohet kodit të Kishës Katolike për Perëndinë. Personi që pranon dhuratën me këtë gjest përfaqëson personin i cili e ka pranuar kodin. Për shembull, “Partrigu në një pemë dardhe” përfaqëson Krishtin. “Dy turtuj” përfaqësojnë Testamentin e Vjetër dhe të Ri.
