Nga Abdullah bin ‘Āmir (radijAllahu anhu) përcillet të ketë thënë:
“Gjersa i Dërguari i Allahut (sal-lAllahu alejhi ue sel-lem) ishte ulur në shtëpinë tonë, më thirri nëna dhe më tha:
“Eja të të jap diç!”
I Dërguari i Allahut (sal-lAllahu alejhi ue sel-lem) i tha:
“Çfarë do t’i japësh?”
Ajo tha:
“Dua t’ia jap një hurme.”
Atëherë, i Dërguari (sal-lAllahu alejhi ue sel-lem) i tha:
“Nëse nuk do t’i jepje asgjë, do të të shkruhej si një gënjeshtër.”
(Ahmedi 3/447, nr. 15740, Ebū Dāūdi 4/298, nr. 4991, El-Bejhekij 10/198, nr. 20628, Ed-Dijā 9/483, nr. 466, ibën Ebī Shejbe 5/236, nr. 25609 dhe El-Harāitij në “Mekārim El-Ahlāk” fq. 33. Shejh Albani e ke vlerësuar për të vërtetë në “Es-Silsile Es-Sahīha” 2/384).
Alamet dijetari Shemsul-Hakk El-‘Adhīm Abādij në “‘Aun El-Ma’būd sherh Suneni Ebī Dāūd” thotë:
“Hadithi tregon se shakat dhe gënjeshtrat që njerëzit ua thonë fëmijëve kur ata qajnë, se (kinse) do t’u japin diçka apo kur i frikësojnë nga ndonjë gjë, janë haram dhe hyjnë në sferën e gënjeshtrës.”
