Tani që presidenti kinez Xi Jinping e ka forcuar pozitën e tij si udhëheqësi më i fuqishëm i Kinës që nga Mao Ce Dun, ai do të jetë në gjendje të ndjekë vizionin e tij për një rend ndërkombëtar ndërkombëtar të udhëhequr nga Kina.
Por nëse Kina dëshiron të gëzojë përfitimet e hegjemonisë rajonale apo edhe globale në shekullin e njëzet e një, do të duhet të provojë veten gati të pranojë përgjegjësitë e udhëheqjes.
Dy tregime paralele gjeopolitike kanë dominuar deri tani në shekullin e njëzet e një: rënia relative e Shteteve të Bashkuara që nga fundi i periudhës pas Luftës së Ftohtë; dhe ngritja e Kinës si një fuqi ekonomike, politike dhe ushtarake. Si Kina sillet në skenën botërore do të jetë kështu një faktor përcaktues gjeopolitik në dekadat e ardhshme.
Përpara, vizioni strategjik i Kinës ka të ngjarë të pasqyrojë atë të presidentit të saj, Xi Jinping, i cili tashmë ka konsoliduar pozitën e tij si udhëheqësi më i fuqishëm kinez që nga Mao Ce Dun. Në adresën e tij maratonë në Kongresin Kombëtar të Partisë Komuniste të Kinës (CPC) më 18 tetor, Xi shpalli një epokë të re të forcës kombëtare kineze, vetëbesimit dhe fuqisë globale.
Xi parashikon një botë në të cilën Kina, duke arritur barazi gjeopolitike me SHBA-në, pohon veten diplomatik dhe merr një rol më të madh në shkrimin e rregullave të sistemit ndërkombëtar. Prandaj, bota duhet të përgatitet për një rritje në aktivizmin e politikës së jashtme kineze. Për të kuptuar se çfarë forme do të ndërmarrë aktivizmi dhe çfarë efekti do të ketë në marrëdhëniet ndërkombëtare, informacionet e komentatorëve të Projekt Syndicate, të cilët kanë kohë që kronikojnë shfaqjen e Kinës si një fuqi rajonale dhe globale, ofrojnë një burim të paçmuar./KUMTI.COM
