më 16 shtator, në disa portale informative qarkulloi shkrimi “Kërkesë për heqjen e vulës së sulltanit nga fasada e Xhamisë së Parrucës në Shkodër”. Pretendim ky, sipas autorit, dërguar edhe kryetares së bashkisë Shkodër, znj. Voltana Ademi. Mes të tjerash, autori shkruan:
“Poshtë nga e majta e shkrimit osmanisht në fasadën publike të Xhamisë së Parrucës, asht shtuar data “1379” dhe djathtas mbrenda “tugrës” një datë tjetër “1761 ose 1769”. Po djathtas nga sipër, jashtë “tugres” apo vulës së sulltanit, shifet nji shkrim tjetër osmanisht, i cili duket të jetë një shprehje fetare, që lartëson vulën e sulltanve.
Data e parë 1379 e shkrimit osmanisht në xhaminë e Parrucës përputhet (afërsisht) me datën e betejës së Fushë – Kosovës të sulltan Muratit të I-rë, mbas së cilës ushtritë e turqve osmanë filluen pushtimet e tyne të mëdha në Ballkan dhe shënuen fillimin e humbjes së pavaresisë së principatave shqiptarë. Ndërsa data e dytë 1761 (ose 1769) mendoj se mund të ketë lidhje me ndonjë datë me randësi të ndonjë pashai shkodran.
Un mendoj se rranjët e këtij veprimi të myftiut të Shkodrës, imamit Muhamed Sytari, duhen kërkue tek Enver Hoxha, i cili në vitin 1967 prishi Kisha dhe Xhamia dhe zhduku kleret tona fetare tradicionale. Për të mbushë këtë boshllek klerikësh, mbas vitit 1990, shumë të rinj shqiptarë u dërguen për studime teologjike në vendet arabe, prej ku sot po na sjellin shumë gjana negative, që në vendin tonë nuk i kemi pasë, deri edhe evokimin dhe hymnizimin e perandorisë pushtuese turk-osmane”.
Redaksia e Qiriu.al kontaktoi teologun Lavdrim Hamja, më së paku në cilësinë e njohësit të gjuhës së shkrimit, për të marrë mendimin e një specialisti. Gjatë intervistës me z. Hamja mësuam se pretendimi që fasada e xhamisë Parrucë bart vulën e sulltanit është tërësisht i pavërtetë e madje qesharak.
Si fillim, “data të cilën autori e ka marrë si viti 1379 [në të majtë të ilustrimit, poshtë], në fakt është viti 1429 hixhri, që, i konvertuar në kalendarin gregorian, përkon me vitin 2007, kur është inauguruar rihapja e kësaj xhamie. Dhe, për t’u nënvizuar, myfti i Shkodrës atë vit nuk ka qenë Imam Muhamed Sytari, por Imam Ndriçim Sulejmani”.
Gjithashtu, vijon teologu, “përmbajtja e kësaj kaligrafie nuk është vula dhe as myhyri i Sulltanit, por diçka që ndodhet rëndom nëpër zbukurimet e artit islam, dhe kuptimi i saj në shqip është i tillë: ‘La ilahe il’lall-llah’ (Nuk ka zot tjetër përveç Allahut dhe Muhammedi është i dërguari i Tij) [mbishkrimi në të djathtë, lart], dhe ‘Bismillahi Rrahmani Rrahim’ (Me emrin e Allahut, Mëshiruesit, Mëshirëbërësit) [mbishkrimi qendror]”.
Përveç kësaj konstatojmë se shifrat 1761, 1769 nuk ekzistojnë në shkrim. Kjo do të thotë se bie e gjithë parodia me pashain shkodran.
Duke i kujtuar lexuesit se autori i shqetësuar për pushtimin që shfaq kaligrafia për ironi firmos me mbiemrin Tedeschini, pretendimin e tij se ky veprim i Myftinisë është antikombëtar, veprim skandaloz ose problem publik, e pasojmë me thirrje ndaj autorit për rishikim të fjalëve të tij dhe se komentet e disa individëve me emër-mbiemër, në portalet a profilet në “facebook”, apo anonimët e gazetave, janë ato të cilat e shprehin përçarjen dhe mungesën e harmonisë që buron nga shkrimi. Përkundrazi, antikushtetuse, antiligjore e antikombëtare janë nxitja e urrejtjes dhe e përçarjes, akuza për të cilat ka njerëz të burgosur në Shqipëri, ndërsa ky shkrim ka marrë çuditërisht jehonën e një analize korrekte në shumë media. Më shumë se mosnjohja dhe akuzat banale, shqetësim janë urrejtja dhe mungesa e profesionalizmit në gazetarinë shqiptare.
/Qiriu.al
