“Mori fund një natë tragjike dhe e rrëmujshme në Turqi, mëngjesi i së cilës solli ngadhënjimin e populli turk! Në ndërkohë, do mbetet e paqartë se ç’patën disa qarqe mediatike dhe ‘demokratë mendjehapur’ shqiptarë, që u vunë në anën e puçistëve, duke iu gëzuar para kohe ‘demokracisë’ që Turqisë do ia sillnin gjeneralët?! Ku ta dish, mbase nga verbëria që ua shkakton ndjenja e pakontrolluar ‘properëndimore’ dhe ‘antilindore’, ata nuk ia dolën ta kuptonin atë që duhet ta dijë cilido që pretendon ta shpallë veten ‘shitës’ i mençurisë së paanshme publike: se Turqia me të vërtet është vendi i puçeve të suksesshme ushtarake dhe se, me të vërtet ushtria ka qenë ajo që atë disa herë e ka shpëtuar nga politikanët e papërgjegjshëm, por gjithmonë deri më tani, ushtria ka dal në rrugë atëherë kur atë e ka thirrur populli, e jo si kësaj radhe, kur populli kishte përfaqësuesit e vet legjitim, kur atë nuk e kishte ftuar askush dhe kur disa gjeneralë donin ta pushtonin Turqinë, si dhe ta robëronin popullin e vet!”
