Një letër Almirit…

Megjithatë Almir i dashur, po të them se edhe unë e kam një djalë sikurse ti. Madje edhe ai quhet Almir dhe është po në moshën tënde.
Madje e kam edhe një tjetër djalë, binjak me Almirin. Atë e quajnë Ali, njëjtë sikurse mbiemrin që e ke mbajtur ti plot katër vite… Ah Almir ah!
Almir i dashur, sa herë që po e përkëdheli Almirin tim, po më shfaqesh ti para syve. Ndonjëherë tentoj të të mos përkujtoj, por nuk po mundem. E pastaj, pastaj po më del para syve babi yt. Po e shoh atë e po e shoh veten. Po i imagjinoj ëndrrat e tij dhe sërish po e shoh veten. O Zoti im, jepi fuqi!
Almir i dashur, edhe tani kur po e shkruaj këtë copëz letre, kam ikur nga Almiri im sepse fjalët e tij të shumta e pyetjet e pareshtura po m’i përziejnë edhe më shumë emocionet. Keq, vallahi keq!
Keq për prindërit e tu, keq edhe për dy vëllezërit e tu, të cilët gjatë gjithë jetës do ta ndjejnë mungesën tënde, keq edhe për shumë të tjerë… keq edhe për mua.
Po më dhimbsen prindërit e tu… Dhe po e ndjej në shpirt dhimbjen e tyre. Po i shoh se si vuajnë për pyetjet e tua se “ku ka ikur Hëna”, “se si ka ardhur drita”, po i shoh dhe ndjej në shpirt kur ata nuk mund t’i mbyllin sytë kur u kujtohet se jorgani i birit të tyre tashmë është dheu e jastëk mbi kokë është një levë druri me emrin tënd.
Ah be Almir, ti vërtetë ke shpëtuar nga kjo botë e çoroditur, por prindërit e tu do të vuajnë tërë jetën sa herë që do ta hapin dollapin e gjësendeve tua. Nëna jote pjesën tjetër të jetës do të mundohet ta jetojë me aromën e rrobave tua e babai yt duke u munduar të bëhet i fortë, shpesh do të ikë nga shtëpia për të qarë. Ndoshta diku në mal, ndoshta në veturë e ndoshta në thellësinë e natës…