Arritja e objektivave të larta të zhvillimit të të cilave kanë vendosur udhëheqësit e Kinës nuk do të jetë e lehtë. Por me një plan të qartë zhvillimi dhe një lider të fuqishëm, qëllimi i të cilit politik, përveç garantimit të reformës së vazhdueshme, vendi duket të jetë në një pozitë të fortë për të mbështetur suksesin e saj të paprecedent ekonomik në dekadat e ardhshme.
Çdo pesë vjet, Partia Komuniste e Kinës mblidhet në Kongres Kombëtar, ku bëhen dy vendime kyçe: kush do ta udhëheqë Kinën për pesë vitet e ardhshme dhe cila rrugë për zhvillimin e atyre udhëheqësve do të ndjekë. Kongresi kombëtar i 19-të i Kongresit i bëri të gjitha këto dhe më shumë.
Përtej zgjedhjes së Komitetit të ardhshëm të Komitetit të Përhershëm të Byrosë Politike, Kongresi i 19-të i Partisë rizgjodhi Presidentin Xi Jinping si udhëheqës të PKK-së dhe shtoi ideologjinë e tij empirike – “Mendimi Xi Jinping” – në kartën e Partisë. Kongresi gjithashtu prodhoi një plan për zhvillimin e ardhshëm të vendit deri në vitin 2050, i cili pasqyron ndryshimet që reforma dhe hapja ekonomike kanë sjellë në Kinë.
Në Kongresin e 13-të Kombëtar të CPC-së, në tetor 1987, udhëheqësit e Kinës deklaruan se “kontradiktat kryesore” me të cilat ballafaqohej vendi ishin ato midis “materialit në rritje të njerëzve dhe nevojave kulturore dhe prapambetjes së prodhimit social.” Me fjalë të tjera, sfida kryesore ishte prodhojnë ushqime, veshje dhe libra të mjaftueshëm për të gjithë kinezët.
Tridhjetë vjet më vonë, kontradikta kryesore me të cilën Kina përballet është se midis “kërkesës në rritje për standardet më të larta të jetesës dhe kufizimeve të imponuara nga zhvillimi ekonomik i pamjaftueshëm dhe i pabalancuar”. Në fjalimin e tij drejtuar Kongresit të 19-të të Partisë, Xi deklaroi se, nevojave themelore për njerëzit e saj, qëllimi tani duhet të jetë përmirësimi i cilësisë së jetës së tyre.
Me këtë në mendje, Kongresi i 19-të vizatoi një udhërrëfyes të ri, bazuar në “qëllimet dyvjeçare” të trashëguara nga Kongresi i 18-të. Qëllimi i njëqindvjeçarit të parë është të ndërtojë një “shoqëri mesatarisht të begatë” (xiao-kang) deri në vitin 2021, 100 vjetori i themelimit të KPP-së. Çështja kryesore këtu është të sigurojë prosperitet të gjerë, me varfëri të gjitha por eliminuar.
Qëllimi i njëqindvjetorit të dytë është ta transformojë Kinën në një “vend të zhvilluar dhe të përparuar” deri në vitin 2049, 100 vjetori i themelimit të Republikës Popullore. Vizioni, i konfirmuar në Kongres, është që Kina të jetë shoqëri e begatë, e civilizuar, harmonike dhe bashkëkohore socialiste, që mburret me qeverisje të fortë. Një Kinë e tillë do të ishte një fuqi udhëheqëse globale, duke u renditur lartë midis vendeve të zhvilluara.
Kongresi i 19-të i Partisë shkoi disa rrugë drejt shënimit të rrugës mes këtyre dy qëllimeve, duke pohuar se sapo të realizohet qëllimi i njëqindvjetorit të parë, detyra tjetër e Kinës do të jetë modernizimi i shoqërisë kineze deri në vitin 2035. Një Kinë e tillë moderne do të ishte një lider botëror në inovacion, me një mjedis të pastër, një klasë të mesme të madhe dhe një hendek më të ngushtë ndërmjet rritjes rurale dhe urbane, shërbimeve publike dhe standardeve të jetesës.
Arritja e këtyre synimeve do të kërkojë, para së gjithash, se udhëheqja e Kinës e kupton se ku në procesin e zhvillimit Kina është. Në këtë kuptim, premton se udhëheqësit e Kinës pranuan në Kongresin e fundit se Kina është dhe do të mbetet në fazën primare të socializmit. Kina duhet, pra, të vendosë së pari zhvillimin, me shpresën se rritja ekonomike do të zgjidhë problemet e vendit.
Duke pasur parasysh këtë, udhëheqësit kryesorë të Kinës premtuan se do të vazhdonin zbatimin e reformave strukturore dhe avancimin e liberalizimit ekonomik. Kjo bazohet në një rezolutë, të miratuar në Sesionin e Tretë Plenar të Komitetit Qendror të 18-të të CPC-së në vitin 2013, për t’i dhënë tregut “rolin vendimtar” në alokimin e burimeve.
Siç pranoi Kongresi i 19-të i Partisë, nderimi i këtyre angazhimeve do të kërkojë që Kina të mbrojë të drejtat e pronës private dhe sipërmarrjen. Rëndësia e kësaj është theksuar nga fakti se sektori privat kontribuon me më shumë se 60% të GDP-së së Kinës, 50% të tatimeve të saj, 70% të risive teknologjike dhe produktive dhe 80% të vendeve të punës, pavarësisht se përbëjnë më pak se 40 % e inputeve.
Sa i përket liberalizimit, Kina është e angazhuar në zbatimin e politikave për të hapur më tej tregjet e saj ndaj tregtisë dhe investimeve të huaja, duke mbrojtur të drejtat legjitime dhe interesat e investitorëve të huaj. Si pjesë e kësaj përpjekje, qeveria po autorizon zona të tjera të tregtisë së lirë dhe eksploron mundësinë e porteve të tregtisë së lirë në vende të zgjedhura.
Besohet se Kina është në rrugën e duhur për të arritur qëllimin e saj për t’u bërë ekonomi me të ardhura të larta deri në vitin 2035. Por do të duhet të mbështesë rritjen e produktivitetit të punës prej të paktën 5% në vit për 15-20 vitet e ardhshme – një rezultat që do të varet në rritjen e urbanizimit dhe thellimin e përparimit teknologjik.
Çelësi i suksesit do të jetë një udhëheqje kineze që përshtatet në mënyrë efektive për ndryshimin e kushteve të brendshme dhe të jashtme dhe menaxhon rreziqet që kanë akumuluar në dekadat e fundit. Për shembull, ajo duhet të trajtojë pabarazinë në rritje të të ardhurave, të nxitura kryesisht nga pabarazia masive midis të ardhurave urbane dhe rurale, edhe pse hendeku i të ardhurave midis banorëve të zonave urbane po zgjerohet gjithashtu. Në vitin 2014, të ardhurat për frymë ishin ¥ 53,300 ¥ (8,024 $) për familjet me 5% më të larta dhe vetëm CN 1,600 për 5% më të varfër.
Sipas të dhënave të Anketës së Ekonomive Shtëpiake Kinës, koeficienti i Kinës Gini – masa më e zakonshme e pabarazisë – u rrit nga 0.283 në vitin 1983 në 0.491 në vitin 2008, duke arritur në 0.61 në vitin 2010 dhe 0.60 në vitin 2012 (shumë më i lartë se shifrat zyrtare 0.481 dhe 0.474 , përkatësisht). Megjithëse koeficienti Gini ka rënë në 0.465 nga 2016, ai ende tejkalon rangun 0.24-0.36 për ekonomitë e mëdha të zhvilluara.
Kina gjithashtu përballet me pabarazi në rritje të pasurisë. Në vitin 1988 dhe 1995, koefiçenti i Gini i Kinës për pasuri në familje ishte vetëm 0.34 dhe 0.4, respektivisht. Por koeficienti është rritur, duke arritur në 0.739 në vitin 2010. Deri në vitin 2014, 25% e familjeve më të varfra zotëronin më pak se 2% të pasurisë së përgjithshme të vendit, ndërkohë që 1% e lartë zotëronin një të tretën.
Nëse Kina nuk arrin të mbajë pabarazi, rritja e saj afatgjatë mund të vuajë. Por me një plan të qartë zhvillimi dhe një lider të fuqishëm, autoriteti i të cilit, përveç garantimit të reformës së vazhdueshme, Kina mund të jetë në një pozitë të fortë për të adresuar sfidat me të cilat ballafaqohet dhe për të mbështetur suksesin e saj të paprecedent ekonomik.
Megjithatë, edhe nëse Kina arrin qëllimet e saj për vitin 2050, sfida nuk do të përfundojë, pasi udhëheqësit e Kinës do të duhet të luftojnë me një popullsi të plakur.
Deri në vitin 2050, 36.5% e popullsisë së Kinës do të jetë mbi moshën 60 vjeçare, sipas rishikimit të vitit 2017 të Perspektivave Botërore të Popullsisë të Kombeve të Bashkuara. Mosha mesatare mund të jetë deri në 49.6, mjaft afër 53.3 dhe më e lartë se në Suedi, Mbretëria e Bashkuar, Bashkimi Evropian si një e tërë, dhe Shtetet e Bashkuara. Kjo e bën edhe më të rëndësishme për udhëheqësit e Kinës që të marrin vendimet e duhura dhe ta vendosin vendin e tyre në një bazë të qëndrueshme deri në vitin 2050
